Charles Inglis, de welbekende evangelist, verhaalt het volgende opmerkelijke voorval:

“Toen ik 31 jaar geleden voor het eerst naar Amerika ging, stak ik de Atlantische Oceaan over met de kapitein van een stoomboot, die één van de meest toegewijde mannen was, die ik ooit leerde kennen. Toen we voor de kust van Newfoundland waren, zei hij tegen me: ’Meneer Inglis, de laatste keer dat ik hier, vijf weken geleden, voorbij kwam, gebeurde er één van de meest buitengewone dingen, waardoor mijn hele christelijke leven op de kop is gezet. Tot die tijd was ik één van die alledaagse christenen… We hadden een man van God aan boord, George Müller, van Bristol. Ik was 22 uur lang onafgebroken op de brug geweest. Ik werd verrast door iemand, die me op de schouder tikte. Het was George Müller.

‘Kapitein,’ zei hij, ‘ik ben gekomen om u te vertellen, dat ik zaterdagmiddag in Quebec moet zijn.’ Het was woensdag.‘Dat is onmogelijk’, zei ik.
‘Goed, als uw schip me er niet kan brengen, dan zal God een ander vervoermiddel vinden om me daar te brengen. Ik ben nog nooit in zevenenvijftig jaar een afspraak niet nagekomen.'
‘Ik zou u heel graag willen helpen, maar hoe kan ik dat? Ik ben hulpeloos.’
‘Laten we naar beneden gaan naar de kaartenkamer en bidden’, zei hij.
Ik keek naar deze man en dacht bij mezelf: ‘Uit welk krankzinnigengesticht zou de man gekomen zijn?’
 ‘Meneer Müller,’ zei ik, ‘weet u hoe dicht deze mist is?’
‘Nee,’ antwoordde hij, ‘mijn oog is niet op de dichtheid van de mist gericht, maar op de levende God, die alle omstandigheden van mijn leven onder controle heeft.’
 Hij ging op zijn knieën en bad één van de meest eenvoudige gebeden. Ik dacht bij mezelf: ‘Dat zou passen bij een klas met kinderen, waarvan de kinderen niet ouder zijn dan acht, negen jaar.’ De strekking van zijn gebed was ongeveer dit: ‘O Here, als het overeenkomstig Uw wil is, neemt u dan alstublieft deze mist met vijf minuten weg. U weet van de afspraak, die U voor zaterdag voor me hebt gemaakt in Quebec. Ik geloof dat het Uw wil is.’

Toen hij klaar was, stond ik op het punt om te bidden, maar hij legde zijn hand op mijn schouder en zei me niet te bidden.
‘Ten eerste,’ zei hij, ‘u gelooft niet dat God het zal doen en ten tweede, ik geloof, dat Hij het al gedaan heeft. Het is helemaal niet meer nodig voor u om hiervoor te bidden.’
Ik keek hem aan en George Müller zei dit: ‘Kapitein, ik ken mijn Here al 57 jaar en is er is nooit een enkele dag geweest, dat ik geen gehoor kreeg bij de Koning. Sta op, kapitein en doe de deur open en u zult merken, dat de mist weg is.’ Ik stond op en de mist was weg.